Het seizoen is afgelopen en dus steek je dan wat tijd in andere zaken. Zoals herstellen van een ernstige rugblessure, hard werken, studiedingen (heel af-en-toe) en nog wat meer hard werken, enzovoort enzovoort.
De rug gaat best goed. De training is semi-serieus weer opgepakt. Dat betekend dat ik op het randje zit van weer normaal kunnen trainen en nu de brug moet worden geslagen naar de conditie zoals die er was. Dat betekend ook dat mijn lichaam begint te protesteren, want het is toch wel erg lekker dat liggen op de bank.
(En de broodjes:
Maar goed, niet getreurd; we gaan er toch weer voor. Het afgelopen seizoen was geweldig. Mooie prestaties die mogelijk zijn gemaakt door een briljante supportcrew, snoeihard trainen en natuurlijk zeer goed ondersteunende sponsors.
De komende tijd zal ik weer wat vaker wat van me laten horen, want er staat weer een hoop op stapel. Er gaat komend jaar getrouwd en afgestudeerd worden en dat gaan we natuurlijk combineren met meer hard werken en zo hard mogelijk trainen.
Het plan zoals die er nu is (en het adagio; No plan survives reality gaat natuurlijk nog steeds op) is dat ik in Nederland blijf (quanta kosta!) voor de wedstrijden.
Trainingstechnisch voorbereiden op een wedstrijd in het buitenland (met vaak meer reliƫf) betekend ook daarvoor afreizen naar een plaats waar dat relief te vinden is. En daar is tijds- en financieeltechnisch nu echt geen gelegenheid voor (zie eerder gestelde doelen).
Dus is het hoofddoel; Almere. Een magische grens is toch 9 uur in een hele triathlon. Kijken hoever we komen, mits goede omstandigheden in Almere.
Het voorprogramma staat nog helemaal open, maar dat hangt af van in hoeverre het lichaam meewerkt.
Morgen: Moar!
PS;
Pps: Morgen:
Poeh. 2 maanden alweer.