Spinning Marathon

Vanaf vanavond 20.00 uur is het zover; de Spinning Marathon ten behoeve van het Ronald McDonald huis gaat van start. In de health en spa Plaza Sportiva wordt er 24 uur gespint. Daarnaast zijn er een heleboel leuke activiteiten waaronder DJ's, eten en drinken, verlotingen voor mooie prijzen en ga zo maar door.

Wil je dit goede doel steunen? Kom dan langs in de Euroborg.

Programma
Vrijdag 23 november

Vanaf 19.00 uur
Muzikale omlijsting door DJ's (Mitch, Chinoh en Fred) en live-bands (Cecarea, Scratchwood, Hit by a Blimp, en de Blue Train Bluesband)

20.00 uur
Startschot door burgemeester Jacques Wallage

20.00 - 24.00 uur
raadsleden en wethouders bijten een uur lang het spits af, tal van spinners op al dan niet gesponsorde fietsen komen in actie, gastcoach oud-wielrenner Gert Jacobs, Italiaans restaurant Il Lago en Jantje zag eens pruimen hangen doen de catering

Zaterdag 24 november

00.00 - 20.00 uur
Op weg naar de finish worden de fietsers aangemoedigd door prominenten, onder wie Victoria Koblenko, Mylene de La Haye, Piet van Dijken, Derk Bosscher. 's Middags is ook aanwezig is Rutger Smith (kogelstoter/discuswerper, 3e in Osaka)

12.00 - 13.00 uur
Selectie van FC Groningen deelt handtekeningen uit

14.00 uur
Dennis de TV-kok komt de lunch klaarmaken

19.00 - 20.00 uur
Oud-wielrenner Steven Rooks begeleidt fietsers tijdens het laatste uur

20.30 uur
Jacques d'Ancona overhandigt de cheque aan Ronald McDonald Huis en verricht verloting van de prijzen: 3 litho's van Corneille, high-tea Amstel Hotel, mountainbike, LifeFitness-fiets, expresso-apparaat, 2 kinderdesignstoeltjes en nog veel meer

Het evenement is voor iedereen toegankelijk (entree is Euro 2). Ook fietsers zijn nog welkom (deelname Euro 10 per uur).

Hardlopen in de herfst

In een tijd waarin mijn hardloopaspiraties weer vorm beginnen te krijgen (gelopen! meerdere keren deze week! Geen napijntjes in mijn nek!) begin ik weer meer om me heen te kijken naar andere hardlopers. Ik noem dat het "nieuwe-auto"-syndroom. Ook wel het nieuwe jas of schoenen-syndroom, waarbij je na aanschaf van een van de voornoemde items het begint op te vallen dat er wel erg veel van die items zijn. Voorbeeld je koopt rode schoenen en tadááá, je ziet opeens overal rode schoenen. Niet omdat ze er eerder niet waren, maar ergens in je onderbewustzijn is een registertje aangemaakt die ervoor zorgt dat rode schoenen je opvallen.

Terug op het punt. Ik fiets regelmatig door het Noorderplantsoen en het valt erg op dat een buitenproportioneel groot deel van deze post-4mijl lopers van het vrouwelijke geslacht is.
Een snelle google-search levert het eerste interessante feitje op: vrouwen zijn big-business. Het zal ongetwijfeld een kip-of-het-ei verhaal zijn, maar vrouwen zijn het onderwerp van een scala aan specifiek getargete websites, om toch vooral maar te gaan lopen. Gezien mijn anekdotale ervaringen lijkt dat goed aan te slaan.

De eerste website is er een van schoenenfabrikant Saucony, natuurlijk verpakt in een niet-bedreigend jasje (Dé site voor vrouwelijke loopsters). Ik heb niets tegen saucony, hartstikke goede schoenen, heb er zelfs een paar aan op het moment. Maar het is allemaal wel erg gelikt.

Een vrouwenlichaam steekt anders in elkaar dan een mannenlichaam, dat wist je natuurlijk al! Maar wist je dat dit ook invloed heeft op onze sportieve prestaties? We zijn bijvoorbeeld bijzonder geschikt voor duursporten. Dit komt doordat vrouwen anders omgaan met hun energie. We springen er zuiniger mee om, waardoor we langer door kunnen gaan. Op andere vlakken halen mannen ons dan weer in. Bijvoorbeeld op uithoudingsvermogen, omdat hun lichaam daar beter op is gebouwd.

Afgezien van het subtiele gebruik van "we" om vertrouwelijkheid en een daadwerkelijk vrouwelijk iemand te suggereren (en niet de reclameman die dit heeft bekokstoofd) is er natuurlijk iets raars aan de beweringen. Een vrouwenlichaam is bijzonder geschikt voor duursport. Gevolgd door het feit dat mannen meer uithoudingsvermogen hebben. Ik begrijp dat er een bepaalde waarheid in schuilt, fysiologisch gezien, maar op deze manier geformuleerd is het nogal een wassen neus. Is uithoudingsvermogen niet het zolang mogelijk volhouden van een bepaalde belasting met zo min mogelijk energieverbruik? Maakt dat mannen dat ook niet "zeer gschikt voor duursport"?

Maar wat is er nu eigenlijk waar?
Wees niet bang ik ga hier niet een ellenlang verhaal ophangen over de verschillen tussen mannen en vrouwen. Dat hebben anderen beter en vaker gedaan. Ik verwijs graag naar een weblog van 2 heren die er graag en veel over praten:

http://scienceofsport.blogspot.com/2007/10/women-vs-men-part-ii-physiology-of.html

Vergeet ook niet even verder rond te neuzen. Hele nuttige en informatieve artikelen over hardlopen en fietsen.

Maar terug naar de toename van vrouwen in het loopverkeer. Het is natuurlijk mogelijk dat dit aan mijn beperkte perceptie ligt. Dan maar de cijferlijstjes in.

Volgens cijfers van het Ministerie van VWS (rapportage sport 2006)
is de deelname aan joggen/trimmen (heerlijke benamingen) flink toegenomen in de periode '99-'03. (Van 8% naar 12%). Dat is natuurlijk mooi, maar wat betekend dat voor de verdleing man/vrouw? Volgens een volgende tabel neemt ruim 14,7 van de mannen en 9,9% van de vrouwen deel aan weer die vermalijde trim/jogsport. Zij geven daarbij een indexcijfer van de deelname van mannen t.o.v. vrouwen. In 1979 was dat indexcijfer 192 (dus bijna 2x zoveel). Na een initiele daling door de jaren 80 en 90 heen, steeg dat cijfer tot 195 in 1999. In 2003 was het opeens 148. Baddabing Baddaboomm. Aangezien een andere tabel weer wijst op de toename van het aantal deelnemers bij solosporten waarbij vrouwen een grotere stijging doormaken dan mannen (zelfs absoluut gezien nu groter) lijkt de voorzichtige conclusie dat ik niet helemaal gek ben op zijn plaats.

Meer vrouwen hardlopen. Nog meer mensen die ik wil voorblijven :)

Glory Glory Halleluja

Vandaag heeft de Nederlandse Triathlon Bond het volgende bekend gemaakt:

NTB past m.i.v. 2008 regelgeving voor stayerafstand aan
De Triatlonraad van de Nederlandse Triathlon Bond is dinsdag unaniem
akkoord gegaan met het voorstel om met ingang van 2008 de definitie
van de stayerzone aan te passen naar `een rechthoek van 12 bij 3
meter'. Daarmee wordt gehoor gegeven aan de wens van veel atleten,
organisaties en wedstrijdofficials om terug te keren naar de `oude
regelgeving' op dit gebied. De in 2007 op basis van de internationale
regelgeving aangepaste stayerafstand wordt hiermee in 2008 weer min of
meer terug gebracht naar de tot en met 2006 geldende afstand van 10 meter.

Tot 2007 stond in het Nederlandse wedstrijdreglement dat de afmetingen
van de stayerzone een rechthoek van 10 meter lang en 2 meter breed
bedroeg. Het centrum van de 2 meter werd daarbij gemeten van de
achterkant van het achterwiel. In 2007 werd dit aangepast naar een
rechthoek van 7 meter lang bij 3 meter breed. Het midden van de
voorste lijn van 3 meter werd daarbij gemeten vanaf het voorste punt
van het voorwiel.

De nieuwe stayerzone bleek echter zodanig verkleind (effectief slechts
5 meter tussen het achterwiel van de voorste atleet en het voorwiel
van de achterste atleet) dat atleten een ongewenst voordeel van elkaar
genoten en officials dit voordeel onvoldoende konden beoordelen. Ook
bleek de ITU tijdens internationale evenementen reeds toestemming tot
uitzondering op deze regel te verlenen. Tijdens het WK in Lorient
(Fra) werd de stayerzone bijvoorbeeld aangepast naar 10 bij 3 meter en
in een aantal ons omringende landen bleek de wijziging in de
internationale regelgeving geheel niet te zijn doorgevoerd.

Voor nationale wedstrijden (die vallen onder de NTB-regelgeving) wordt
m.i.v. 1 januari 2008 in artikel E.2.3.a. van het wedstrijdreglement
de "7" te vervangen door "12". Vanwege het feit dat het meetpunt in
het oude reglement een andere is dan in het nieuwe reglement kan
hierdoor de verdere tekst van het artikel hetzelfde blijven. Effectief
zal de afstand tussen de voorste atleet en de daarachter rijdende
atleet hiermee maximaal ca. 10,5 meter bedragen.

Voor internationale evenementen die in Nederland worden gehouden zal
de ITU gevraagd worden dispensatie te verlenen op het betreffende
artikel, zodat bij deze wedstrijden ook bovenstaande definitie
gehanteerd kan worden. Aan de ITU zal tevens verzocht worden om op het
eerstvolgende congres deze regelwijziging te agenderen, zodat deze ook
voor de internationale reglementen kan gaan gelden

Dat is goed nieuws. Triatlon is een individuele sport en die werd een stuk minder individueel door het feit dat je wel erg veel voordeel had van je voorganger (op de fiets) bij deze korte tussenafstand. Deze nieuwe regelgeving is een goed ding, en dat zeg ik heus niet omdat fietsen mijn sterkste onderdeel is ( ;) )
Er is vooral door atleten om gezeurd en gezeurd. Goed dat er naar geluisterd wordt.

Filmpje deel 1

Voor de mensen die geen beeld hebben bij wat ik vroeger uitvoerde de volgende filmpjes:

opleiding:

Korps filmpje 1

Korps filmpje 2

Korps filmpje 3

Operationeel

Au-oe-wa

Anatomie van een (verloren?) seizoen

In de week na Antwerpen, net voor we op vakantie zouden gaan was het raak. Voor het eerst van mijn leven in een auto-ongeluk. Een parkeerfoutje wel eens gemaakt, als passagier wel ondersteboven gelegen in een wadi maar dat was het dan ook wel.
Het was ook meteen goed raak. Rijdend langs het Spaarne (haarlem) onderweg naar familie, stonden we op het punt te stoppen voor een stoplicht. We stonden bijna stil, maar onze achterligger niet. Deze besloot verschillende natuurwetten aan zij laars te lappen en er van uit te gaan dat zijn zwaargepimpte Civic zich door de verzameling atomen die onze auto was kon boren.
Na een flinke klap en vervolgens nog een klap (want als je met 40/50 p/uur wordt geraakt dan glijd je door......) staan we stil. Suzanne en Annemarie zitten ook in de auto en ik check snel hoe het met ze is. Daarna de auto uit, wat kan dat dan benauwend zijn, maar ook om te kijken of onze held er niet vandoor gaat. Meteen voel ik me aangeslagen. De man staat echter beteuterd naar zijn gigantische voorbumper te kijken. Prioriteiten moet je stellen......

Het is even wachten op de politie en ondertussen maken de 3 (1e auto, ikzelf en aanrijder) betrokken vast de papieren op. Bij meneer kan er geen sorry of andersoortige boe of bah af. Ook niet van zijn vriendin, die het zelfs porbeert de draaien dat het niet zijn schuld is. Ammehoela. De politie is rustig en correct en helpt ons bij het bestellen van een sleepauto. Aangezien alleen onze auto in zodanige staat is dat verder rijden niet verantwoord is. De deuren zijn uit het lood, de motorkap is een piramide en ook het dashboard lijkt ontzet. Nice!
Dirk, de vriend van Anne komt ons ophalen, helemaal uit Friesland komt hij gereden. Dat was echt geweldig! Hij haalt ons op in een restaurant waar we met de Haarlem-connectie zitten te eten. Zij waren al snel na de impact aanwezig en hebben geholpen bij alle zaken die geregeld moesten worden, waaronder op de auto letten terwijl wij naar het ziekenhuis reden. Ik voelde me toch behoorlijk woozie en ook de dames wilden wel even naar hun nek laten kijken.

In het Kenmener gasthuis word ik eerst op een bed gelegd met een brace om. De dienstdoende EH-arts geeft me een kort onderzoek en constateert dat het waarschijnlijk een spierprobleem is. Hij geeft me de opdracht mee lekker aan de pijnstillers te gaan en dan trekt het vanzelf weg. Achteraf komt een uitspraak bij me op die ik ooit op de radio hoorde

50% of all doctors finish in the bottom half of their class

Dit was zeker geen hoogvlieger. Maar zo zou ik er nog meer tegenkomen. 3 dagen later zaten we op het vliegtuig naar de Dominicaanse republiek. Maar dat is weer een ander verhaal voor een andere keer....... :)

Na 3 weken, en nog steeds flinke nekklachten toch maar weer eens aan de bel trekken. Suzanne en Anne hadden ook nog wel last, maar waarschijnlijk had ik gespannener spieren omdat ik het stuur vast had, resulterend in grotere problemen.
Aangekomen bij de huisarts bleek die dezelfde mening toegedaan. Spierprobleempje. Gaat wel weer over. Maar voor de zekerheid moest ik toch maar even bij de fysio langs gaan. Want ja, ik was nogal een fanatiek mannetje, dus ik kon wel wat begeleiding (lees: tempering) gebruiken.
De fysio was er snel uit na een aantal functietesten; cervicaal, daar lag het probleem.




Wat betekend dat nu eigenlijk.Je hoofd klapt bij zo'n ongeluk snel heen en weer. Eerst strekt alles zich helemaal de ene kant op en vervolgens de andere kant.
Dat zorgt voor een aantal dingen. Uitrekking, compressie (samenpersing) en verschuiving komen veel voor.Je nek is een bijzonder iets, op ingewikkelde wijze samengesteld uit wervellichamen, gewrichtjes,tussenwervelschijven, spieren,pezen, bandjes, bloedvaten,zenuwen en nog veel meer. Dit is allemaal relatief kwetsbaar. Op het moment dat je dat uitrekt gaat dat pijn doen. Net zoals bij een enkel of een knie. Het nadeel van de nek is dat er ook zaken als zenuwen voor de hersenen doorheen lopen. Als die beschadigt raken kun je last krijgen van bijvoorbeeld concentratieverlies.
Gelukkig kun je aan de omvang van dit stuk wel zien dat het met mijn concentratie wel snor zit.

Vanaf dat moment sta ik eigenlijk stil. 2 keer per week ga ik naar de fysio. Deze voert tracties op mij uit. Vrij vertaald betekent dat ik op de behandeltafel ga liggen en dat er aan mijn hoofd getrokken wordt. Het voelt wat tegennatuurlijk om je hoofd van je lichaam weg te voelen trekken, maar ze zeggen dat alles went.

Zwemmen is een no-go voor voor de hand liggende redenen.
Fietsen is een no-go vanwege het feit dat je dan je hoofd in je nek hebt.
Lopen is een no-go vanwege schokbelasting. Elke klap voel je in je nek.

Wat doe je dan wel vragen jullie?
Fietsen op de hometrainer, lekker rechtop. Of op de zitfiets. Ook de crosstrainer komt nog wel eens voorbij, maar dan wel zonder de armen te gebruiken. Krachttraining voor het onderlichaam. Wandelen. Je zou zeggen genoeg, maar voor zo'n gek als ik bij lange na niet genoeg.

Maar er is berusting. Ik hou veel tijd en energie over voor andere dingen. Dragen kan ik niet, maar gelukkig kan ik mijn functie als fitness-instructeur wel invullen. Veel met het mondje doen is het devies, Gelukkig ben ik er niet op gevallen.

Te snel willen is niet goed, daarom zet ik mijn pijlen op volgend jaar augustus. De triatlon van Antwerpen en 3 weken later de triatlon van Almere. Alles wat ik daarvoor meepak is mooi meegenomen.

Maar nu eerst rrruuust.

Terugblik op een seizoen deel 1.

Oktober, net na de Ironman van Hawaii (tot diep in de nacht gekeken op Duitse TV. Gelukkig was de wedstrijd erg spannend en inspirerend, want van het duitse commentaar hoef je het niet te doen) is het tijd om terug te kijken op het afgelopen triathlonjaar.

Een triathlonseizoen verdeelt zich globaal in 3 stukken;

1. Na/Voorseizoen. Globaal de periode waarin veel hardloopwedstrijdjes worden gedaan. Ook zijn er dan verschillende duathlons (lopen-fietsen-lopen) en wintertriathlons (met schaatsen).
2. 1e seizoenshelft. Van Mei tot eind Juni/begin Juli. Vooral in het Noorden is het dan erg druk.
3. Na de bouwvak krijgen we de tweede golf, tussen half augustus en eind september/begin oktober.

Het Na/Voorseizoen was weer traditioneel. Omgaan met blessures! In mijn geval was dit knieproblemen in de vorm van TIFS. TIFS? Tractus Iliotibialis Frictie Syndroom. Dit betekend dat je een irritatie hebt aan de peesband die over de zijkant van je been loopt. Ilio is dan het punt waar de band ontspringt (heup) en Tibialis is het punt waar de band in uitloopt (bot in je scheenbeen). Nu zit er een gewricht tussen die beide punten (knie) en daar is dan ook het probleem. Door een aantal factoren (bijvoorbeeld overbelasting) kan het zijn dat deze band wat strakker wordt. Daardoor schuurt deze als het ware over je dijbeenbot heen, op weg naar je scheenbeen. Wat schuurt irriteert, dat weet iedereen die zich wel eens heeft uitgeleefd op het hoogpolige tapijt.

Wat je voelt (wat ik voelde) was echte zenuwpijn. Na een paar minuten hardlopen was de pijn zo heftig dat ik wel moest stoppen. Dit ondanks zeer ver doorgevoerde Friese koppigheid.
De therapie hiervoor is fricties. De (sport)fysiotherapeut zet zijn vinger of duim op DÉ plek en gaat aan het wrijven. Dit moet de doorbloeding stimuleren en de pijn dempen. Beetje zoals wrijven over je elleboog als je je gestoten hebt. Dit in combinatie van specifieke krachttraining en een langzame opbouw (ik leer het nog wel eens) ben ik er best wel goed "bovenop" gekomen.

Meer informatie over TIFS (of ITband syndrome) vind je hier: http://www.mtchuizen.com/tractus.php
http://www.sgcvisser.nl/Knietractus.html

Hierdoor ging ik ging ik wel meer fietsen. En dat Meer=Meer bleek wel in de maanden daarna.......

Antwerp 70.3 RR of het toppunt van de wet van Murphy

Al het hele jaar had ik er naar uitgekeken. De triathlon in Antwerpen. Een echte Ironman evenement, dus groots aangepakt. Ik had mijn hele seizoen erop afgestemd en stiekum, diep van binnen, wilde ik me kwalificeren voor de wereld kampioenschappen 70.3 (halve triatlon) in Florida.

Voorafgaand: De eerste helft van het seizoen zou in het teken staan van Olympische Afstand triathlons met de nadruk op het NK in Stein. Ik raakte steeds beter in vorm en ik voelde me sterk, zeker begin juli na Holten. Die vorm moest worden overgezet naar Antwerpen. Een schema werd gemaakt met langere trainingen, en omdat het vakantie was kon er schaamteloos geluierd worden tussen de trainingen door. Ongeveer twee weken voor de wedstrijd kreeg ik last van mijn maag. Zo knagend gevoel en je heel lusteloos voelen. Beetje zoals als het collegejaar weer begint. :) Ik kwam er maar niet achter waar het aan lag, en de adviezen van anderen waren sterk gekleurd. Maagzweren, stresssyndromen, grieperigheid, alles kwam voorbij. Helaas geen oplossing. Uiteindelijk maar weer heel koppig gaan trainen. Vorm weg, maar misschien komt ie weer terug. (Hoop doet leven!)

Het weekend: Op zaterdag naar Antwerpen gereden. Het is niet te ver weg (ongeveer net zo lang rijden als Stein) en toch ben je helemaal weg. Het was prachtig weer en we hadden een appartement gehuurd zodat Jacob zijn eigen wedstrijdpasta kon oppeuzelen.

Het was een niet helemaal schoon maar verder zeker een aanrader. Veel ruimte, geen verplichtingen. Op zaterdagavond vast spulletjes opgehaald en tasje met loopspullen weggebracht. De wisselzone’s waren verdeeld over de verschillende oevers van de Schelde dus dit was “makkelijker”. Daarna nog racebriefing door Belgische triatlon held Marc Herremans. Deze zei dat je de loopspullen ook zelf in T2 kon leggen op zondagochtend. Damn! Maar goed, niet getreurd, zal wel goed komen (dacht ik toen L ). Als je om je heen kijkt bij zo’n inschrijfbureau dan valt je op wat raar volk we zijn. En Ironman volk is nog aparter. Meestal kaal, pezig en bij voorkeur getooid in zo veel mogelijk kledingstukken van Ironman met daarop vermeld de titel “FINISHER” en de naam van de betreffende Ironman wedstrijd. Vanzelfsprekend dat de ene wedstrijd prestigieuzer is dan de ander. Snel terug naar het appartement om te eten, vroeg op bed met spanning in de maag. Spannend, nu gaat het gebeuren.

De dag zelf: Vroeg op gestaan. Begonnen aan m’n bruine bolletjes. Op een of andere manier vind ik dat lekker voor een wedstrijd. Opeens hoor ik KRAK! Breekt er zo een enorme brok uit 1 van mijn kiezen. Opeens wordt het me duidelijk waar die maagklachten vandaan kwamen. Anyhoo, niet getreurd op weg naar de start. Die overigens verder weg is dan je denkt, omdat je nog even met een enorme tunnel (inclusief liften) moet om onder de Schelde door te komen. Dan in T1. Groot! Veel mensen! Dan hoor ik dat er niet ingezwommen mag worden. Alleen de PRO’s mogen 10 minuutjes badderen, de rest mag in wetsuit op de kant blijven staan. Ideaal want het is nogal frisjes bij een graad of 30. Dan kun je wel wat broederlijke warmte gebruiken.Na een kwartiertje mogen we eindelijk erin. Snel de armen los maken en je verbazen dat op de een of andere manier niet iedereen vooraan wil liggen? Misschien dat alleen in Nederland de free-fight-techniek populair is? Verhalen uit Wilhelmshaven lijken dat te bevestigen :)

Zwemmen: 31:39 141/870

Al gauw merkte ik dat ik spaghetti armen had. Geen macht en geen kracht. De omgangsvormen in het water waren vrij fatsoenlijk. Ik probeer rustig te blijven malen en me niet druk te maken over die ene kerel die het nodig vindt mij (bewust) een klap op mijn rug te geven. Ik zwom namelijk in zijn zwembaan. Sorry nog. Nadat ik ook nog (per ongeluk) een trap in mijn gezicht krijg bij het ronden van de 1^e boei schiet de stress erin. Kramp in mijn buikspieren.Diep ademhalen en zoveel mogelijk ontspannen. Ik blijf maar malen maar moet een paar keer stilliggen. Ik begin te twijfelen wat ik hier ook alweer aan het doen ben. Ik zie een zwemtijd van 40 minuten in mijn hoofd. Toch maar doorzetten. Zou het motto van de dag worden. Kan steeds niet aansluiten bij een groepje, maar als ik dan eindelijk op de kant sta zie ik een tijd van 31 minuten op de klok. Dat valt reuze mee. Rustige dribbel naar mn fiets (want ik heb heel gevoelige voetjes :) ). Alwin trouwens bedankt voor het lenen van het wetsuit!

Fietsen: Officieel 2:36 234/870 Onofficieel 2.24 en rond de 60^e/70^e plaats

Op de fiets moet het gebeuren. Alles staat klaar, voldoende gelletjes en drinken mee. Het parcours is eigenlijk grotendeels door het havengebied/industriegebied. Niet echt sight-seeing.

Al gauw voel ik hoe fijn mijn nieuwe pakje (Skinfit) is. Kurkdroog binnen de kortste keren. Dan merk ik dat de stayerregels hier ook niet echt worden nageleefd. Al snel vormen er groepjes en men heeft er plezier in om mij gaten met groepjes in de verte te laten dichtrijden. Ik probeer gewoon stoïcijns mijn wedstrijd te draaien. Ik heb geen idee waar ik lig maar ik heb er wel een redelijk goed gevoel over. Er doen zoveel mensen mee, die je vooral niet kent. Is ook weer wat anders dan het vertrouwde publiek. De bevoorrading op de fiets is fantastisch. Meerdere punten staan mensen met bidons water en gatorade, gelletjes en powerbars en natuurlijk fruit. Ik pak in de vliegende vaart een bidon water en een fles gatorade aan en daarmee vul ik mijn aerobottle. Dat werkte perfect. Op veel plekken zijn spoorrails waar matten overheen zijn gelegd. Behalve 1. Raar. Ik blijf rustig malen en verbaas me niet over de kerel die op een totally pimped out Felt DA met zipp 999 me voorbij komt denderen als het vlak is, maar elke keer als de wind opsteekt of als we een viaduct op moeten (kwam nogal eens voor) rechtop gaat zitten en een klein verzet draait, zodat ik hem weer inhaal. Het begrip Ironman trekt mensen van verschillende pluimage aan......

Helaas is de jurymotor (die eigenlijk de hele tijd bij me in de buurt is) niet erg daadkrachtig. Elke keer roept de man;”afstand houden” naar de mensen die "op het randje" rijden. Maar dat is dan ook alles. Na een km of 70 heb ik toevallig wat water over van een drinkpost. Die gooi ik over mijn hoofd. Het is zóóóó warm. De inschatting was toch niet helemaal goed geweest, want ik ben toch behoorlijk gefrituurd, naar goed belgische gebruik..Het laatste stuk is door de stad. Ik was wel aan lopen toe ,zullen we maar zeggen na 90 klikjes in de hitte. Nog een kasseienstrook die me mijn dop van mijn aerobottle kost (ducktape redt dus niet alles). Het Parc Ferme indenderen met een ITU-wissel in gedachten. Nu moet het gebeuren!

Daar aangekomen begint de ellende. Net onder de drie uur van de fiets, Ik ren (wederom voorzichtig :) ) naar mijn plek. Ik zet mijn fiets neer en kijk om mee. Niets. Geen tas. Iets naar rechts dan? Niks. Iets naar links begint mijn ietwat kortsluitende brein te hopen. Natuurlijk ook niets. Dan gaat alles snel. Vrijwilliger aanspreken, Vrijwilliger in paniek. Vrijwilliger kalmeren. Boos worden. Samen zoeken. Coördinator erbij. Niets. Ren-ren. Niets. Schelden. Niets. Op de grond zitten met handen in het hoofd. Niets.
Toen waren de opties uitgeput. Ik heb ongeveer 12 minuten rondelopen in het Parc Fermee. Niets zo frustrerend als de ene na de andere atleet voorbij te zien komen.

Uiteindelijk maar op blote voeten het PF uitgewandeld. Ik ben gekomen om te finishen is de ietwat idiote gedachte.

Lopen: 1.52 294/870

De eerste paar honderd meter wandel ik op blote voeten. Kasseien. Heerlijk. Na 200 meter staat er een man langs de weg die vraagt wat er aan de hand is. Ik leg uit hoe en wat. Hij biedt zijn schoenen aan. Waarom niet? Helaas 1 ½ maat te groot en niet mijn schoenen, maar het zijn in ieder geval schoenen. Ik begin te dribbelen maar de stress zit nu door mijn hele lijf. Ik pers er een sukkeldrafje uit. Na 2 km zie ik Suzanne. Ik stop even en leg haar uit wat er aan de hand is. Het wordt nog een lange dag. De zon brandt op mijn gezicht want mijn zonnebril en petje zaten ook in de tas. Ik ga maar weer verder, immers er is nog wel een stukkie te gaan. Er zijn een hoop mensen op het parcours. Ik word eigenlijk constant ingehaald, ik zie alle toppers voorbij komen. Degene die het hardst voorbijkomt, lijkt Mariska Kramer te zijn. Respect Mariska! Helaas wordt ik ook ingehaald door mensen waar ik niet door ingehaald wil worden. De moed zakt me nog verder in de geleende schoenen. Bij elke stop drink ik, en gooi ik water over me heen. Tot gevolg hebbende dat de schoenen nat worden en ik nog meer door de schoenen glijd. Door bochten is het net alsof ik op skies sta. Afzetten opzij….Brrrrrrrr.

Het wordt steeds warmer en warmer. Ik vind een ritme van ongeveer 12 per uur. Ik kan het niet meer opbrengen om harder te gaan. Nog even probeer ik te versnellen als de 5 uur grens in beeld komt. Het heeft geen zin.

Vrolijk op de finishlijn.

Finish: 5.03.xx

Ik finish net over de 5 uur. Ik loop meteen tegen de kerel aan waarvan ik de schoenen heb geleend. Naar beneden kijkend realiseer ik me dat m’n schoenen letterlijk vol bloed staan. De volgende 10 minuten breng ik door bij een fontein, de schoenen schoon proberen te krijgen. Ik bedank de man (NOGMAALS BEDANKT!!!!!) en hink naar de EHBO. Daar wordt alles afgeplakt want ik moet half Antwerpen nog door. Als Suzanne niet zo goed voor me had gezorgd had ik er nu waarschijnlijk nog gezeten. Op blote voeten cross ik door Antwerpen.Ik ben een behoorlijke bezienswaardigheid. Als we aankomen bij het Parc Ferme zeg ik nog tegen Suus dat als m’n spullen er nu wel liggen ik gek word. En ja hoor. Keurig netjes bij m’n fiets ligt het verloren gewaande tasje. Helaas geen briefje erbij. Of een ticket naar Florida :P

Uiteindelijk is het niet het einde van de wereld. ‘s Avonds (op slippers, dûh) gaan we lekker eten

in Antwerpen. Buiten op het terras bij een geweldige Italiaan, onderaan de kathedraal van Antwerpen. Zonnetje erbij, omringd door allemaal verschillende nationaliteiten en op de koop toe een enorme ijscoupe bij de authentieke ijsboer. Welverdiend lijkt me. Maandagochtend wordt er nog geluncht en gewinkeld in de prachtige binnenstad.

Uiteindelijk is er maar 1 conclusie; 1 enorme clusterf*ck-up....maar toch een prachtige wedstrijd in een prachtige stad. Leg alleen wel zelf je schoentjes klaar.

Ik kom volgend jaar zeker nog een keer. Een dergelijke wedstrijd verdient een herkansing.

Jacob

PS; Er waren 7 plaatsen te verdienen voor het WK 70.3. Als (áls) ik in de buurt van een 1.30 halve marathon had gelopen was ik net onder de 4,30 gedoken. Nr’s 6 en 7 gingen na 4.28.39 over de finish. Zuur.

Welkom

Welkom op mijn "blog". Ook ik ga eraan geloven. Een kijkje in wat ik doe en wat ik vind.
Ik loop niet alle verjaardagen af en heb het vooral druk met mezelf :P, dus voor iedereen die wil weten wat me bezig houdt (ik hou jullie allebei in de gaten) is dit de manier om er achter te komen.

Wees vrij om een reactie achter te laten....