Hier een aantal foto's van mijn bata-avonturen;
Drinkze!
2 jaar geleden
woensdag 30 april 2008
Foto's Bata
Natuurlijk een fijne koninginnedag gewenst. Ik gun iedereen prachtig mooi weer. Nou ja, ik gun het mezelf vooral want ik ga zo maar eens een uurtje of 4 op de fiets zitten :D
Hier een aantal foto's van mijn bata-avonturen;
Drinkze!
Hier een aantal foto's van mijn bata-avonturen;
Drinkze!
dinsdag 29 april 2008
Huisje!
Sommigen zullen het eerste al hebben meegekregen maar het tweede nog niet:
1. We hebben ons huis verkocht.
2. We hebben een nieuw huis gekocht.
jazeker, de Veenstra-Riegen familie vertrekt uit de Korrewegwijk en gaat naar De Held!
Een slag groter, een slag nieuwer, een slag beter passend bij wat we zijn en wat we willen. Huisopwarmfeestjes volgen nog in de periode na 15 juli (dan krijgen we sleutels).
Foto's volgen natuurlijk ook nog.
Tijd voor verandering :)
1. We hebben ons huis verkocht.
2. We hebben een nieuw huis gekocht.
jazeker, de Veenstra-Riegen familie vertrekt uit de Korrewegwijk en gaat naar De Held!
Een slag groter, een slag nieuwer, een slag beter passend bij wat we zijn en wat we willen. Huisopwarmfeestjes volgen nog in de periode na 15 juli (dan krijgen we sleutels).
Foto's volgen natuurlijk ook nog.
Tijd voor verandering :)
Burn Baby Burn, Bata Inferno!
Vrijdag+Zaterdag was het dan zover; de 36e Batavierenrace. Een immens evenement waarvan ik totnutoe alleen gehoord had. Nu heb ik er niet alleen van gehoord, ik ben er ook bij geweest. En hoe, mag ik wel zeggen :P
Vrijdagavond moest ik in Nijmegen zijn. Daar op een sportcentrum (die ik gok bij de Radboud Uni hoort) mocht ik melden. Meteen was het duidelijk wat een enorm iets dit was. Hordes,hordes en nog eens hordes typische studentikoze lieden die al vóór de wedstrijd (het was een wedstrijd,toch! Toch?) bacchus flink aan het eren waren.
Organisaties zijn altijd bijzondere dingen en volgen niet altijd de meest voor de hand liggende logica. In dit geval mochten de universiteitsteams niet voor 23.00 uur op hun slaapzaal. Waarom? Daarom! Logisch toch. Als we er eerder in hadden gewild dan hadden we met zijn allen voor de deur moeten gaan staan.:O Mij ging dus vroegtijdig het licht uit. Om stipt om 11 uur de zaal binnen te gaan, die grotendeels leeg bleef. Er werd ons wel gezegd dat we om 3 uur gewekt zouden worden. We moesten immers om 4.15 met de bus. WTF? Wie heeft er 1u 15 nodig om aan te kleden, in te pakken en in de bus te springen die maar liefst 2 minuten wandelen weg staat. Zucht.
Dus daar stonden we dan, 5 uur in de ochtend in een weiland in Nomans-twente-land.
Een stuk lopen naar dé plek,daar waar mensen van de nachtploeg al hamburgers in hun hoofd aan het trappen waren bij een vuurkorf. Met een blik bier, om het zwitersleven gevoel studenten edition optimaal vorm te geven.
Na het melden bij de organisatie, waar heel officieel de paspoorten werden gecontroleerd mochten wij plaatsnemen in onze busjes. De carroussel kon beginnen. Scheuren over wegen en paden op weg naar een nieuw wisselpunt. ik moest als voorlaatste dus ik had nog even. Ondertussen hadden we al een mooie voorsprong opgeboud van een minuut of3 a 4. Aan mij de taak om dit vast te houden.
Vlak en Verhard. Dat was de omschrijving van mijn etappe. Eitje dus, dacht ik.
In realiteit leek hetmeer op een etappen van Parijs Roubaix met slechte klinkerwegen. Edo, die me op perfecte wijze begeleidde en motiveerde, zei iets in de trant van "daar heb je op de fiets ook het postuur voor" wat triathlon-speak is voor: "Je bent groot en lomp".
De wissel tijdens de Bata verloopt zo; de chip zit IN het hesje die je dus over moet geven aan de volgende loper nadat je door het controlepoortje bent gelopen. Da betekent dus dat je met een noodgang op het poortje afstuift, je hesje in de loop uitdoet die overgeeft aan de volgende die eerst vol wegsprint en vervolgens tijdens het lopen het hesje omdoet. Zogezegd zo gediggiedaan.
Ik wist dat ik niet te hard moest beginnen. Ik ahd weer wat last van mijn buikspieren, maar vooral van mijn kuit. In de dagen ervoor was mijn kuit en achillespees zodanig gaan opspelen dat ik zelfs naar de fysio ben gegaan: Onno BEDANKT! Ik was nooit zo'n van dat soort massages, en ik was vrijdagavond ook huiverig (deed alleen maar meer pijn) maar in de ochtend voelde het beter en ondanks dat ik wel pijn voelde tijdens het lopen kon ik gewoon voluit gaan. Ide-aal!
(Oftewel zoek je een goede fysio: Fysiosportief in de vechtstraat! Ook Danne komt/kwam daar)
Toch ging de 1e 400 meter weer veel te hard. Concentreren en ontspannen. Edo fietste naast me en hield me op de hooget van het tempo.Ik haalde alleen maar mensen in van eerdere startgroepen. Sommigen waren zelfs vereerd dat ze werden ingehaald door iemand van het leidende team. Raaaaarrrr.
Het was zwaar en toch ook niet. Het lopen ging soepel maar de kasseien waren erg energeiverslindend. Op het eind begon Edo te pushen; "nog 1 km". Dan maar alles uit de kast, steeds iets harder,iets harder en harder. Ik had het idee dat ik uiteindelijk flink hard ging, maar dat zal er van de buitenkant vast anders hebben uitgezien. :)
Denderen overde finish na 21.52 over 6,3 km een gemiddelde van 17,3 km per uur! Whoohoo! Achteraf denk je; dat kan harder als het echt vlak is. Maar dat bewaren we voor een andere keer ;)
Na de finish (helemaal kapot) meteen een kerel bij me die m'n bandje wil afknippen (verplicht). Ik had hem bijna neergehoekt, hij was er te snel bij en te snel bovenop. Laat...ME...MET....RUST....
Kon me gelukkig inhouden, anders was het iets minder hosanna geweest voor team Rug/Hanze :P
Hop weer vlot in het busje naa Barchem waar Herstart 2 plaatsvond.
En het vervolg is voor de volgende post :)
Vrijdagavond moest ik in Nijmegen zijn. Daar op een sportcentrum (die ik gok bij de Radboud Uni hoort) mocht ik melden. Meteen was het duidelijk wat een enorm iets dit was. Hordes,hordes en nog eens hordes typische studentikoze lieden die al vóór de wedstrijd (het was een wedstrijd,toch! Toch?) bacchus flink aan het eren waren.
Organisaties zijn altijd bijzondere dingen en volgen niet altijd de meest voor de hand liggende logica. In dit geval mochten de universiteitsteams niet voor 23.00 uur op hun slaapzaal. Waarom? Daarom! Logisch toch. Als we er eerder in hadden gewild dan hadden we met zijn allen voor de deur moeten gaan staan.:O Mij ging dus vroegtijdig het licht uit. Om stipt om 11 uur de zaal binnen te gaan, die grotendeels leeg bleef. Er werd ons wel gezegd dat we om 3 uur gewekt zouden worden. We moesten immers om 4.15 met de bus. WTF? Wie heeft er 1u 15 nodig om aan te kleden, in te pakken en in de bus te springen die maar liefst 2 minuten wandelen weg staat. Zucht.
Dus daar stonden we dan, 5 uur in de ochtend in een weiland in Nomans-twente-land.
Een stuk lopen naar dé plek,daar waar mensen van de nachtploeg al hamburgers in hun hoofd aan het trappen waren bij een vuurkorf. Met een blik bier, om het zwitersleven gevoel studenten edition optimaal vorm te geven.
Na het melden bij de organisatie, waar heel officieel de paspoorten werden gecontroleerd mochten wij plaatsnemen in onze busjes. De carroussel kon beginnen. Scheuren over wegen en paden op weg naar een nieuw wisselpunt. ik moest als voorlaatste dus ik had nog even. Ondertussen hadden we al een mooie voorsprong opgeboud van een minuut of3 a 4. Aan mij de taak om dit vast te houden.
Vlak en Verhard. Dat was de omschrijving van mijn etappe. Eitje dus, dacht ik.
In realiteit leek hetmeer op een etappen van Parijs Roubaix met slechte klinkerwegen. Edo, die me op perfecte wijze begeleidde en motiveerde, zei iets in de trant van "daar heb je op de fiets ook het postuur voor" wat triathlon-speak is voor: "Je bent groot en lomp".
De wissel tijdens de Bata verloopt zo; de chip zit IN het hesje die je dus over moet geven aan de volgende loper nadat je door het controlepoortje bent gelopen. Da betekent dus dat je met een noodgang op het poortje afstuift, je hesje in de loop uitdoet die overgeeft aan de volgende die eerst vol wegsprint en vervolgens tijdens het lopen het hesje omdoet. Zogezegd zo gediggiedaan.
Ik wist dat ik niet te hard moest beginnen. Ik ahd weer wat last van mijn buikspieren, maar vooral van mijn kuit. In de dagen ervoor was mijn kuit en achillespees zodanig gaan opspelen dat ik zelfs naar de fysio ben gegaan: Onno BEDANKT! Ik was nooit zo'n van dat soort massages, en ik was vrijdagavond ook huiverig (deed alleen maar meer pijn) maar in de ochtend voelde het beter en ondanks dat ik wel pijn voelde tijdens het lopen kon ik gewoon voluit gaan. Ide-aal!
(Oftewel zoek je een goede fysio: Fysiosportief in de vechtstraat! Ook Danne komt/kwam daar)
Toch ging de 1e 400 meter weer veel te hard. Concentreren en ontspannen. Edo fietste naast me en hield me op de hooget van het tempo.Ik haalde alleen maar mensen in van eerdere startgroepen. Sommigen waren zelfs vereerd dat ze werden ingehaald door iemand van het leidende team. Raaaaarrrr.
Het was zwaar en toch ook niet. Het lopen ging soepel maar de kasseien waren erg energeiverslindend. Op het eind begon Edo te pushen; "nog 1 km". Dan maar alles uit de kast, steeds iets harder,iets harder en harder. Ik had het idee dat ik uiteindelijk flink hard ging, maar dat zal er van de buitenkant vast anders hebben uitgezien. :)
Denderen overde finish na 21.52 over 6,3 km een gemiddelde van 17,3 km per uur! Whoohoo! Achteraf denk je; dat kan harder als het echt vlak is. Maar dat bewaren we voor een andere keer ;)
Na de finish (helemaal kapot) meteen een kerel bij me die m'n bandje wil afknippen (verplicht). Ik had hem bijna neergehoekt, hij was er te snel bij en te snel bovenop. Laat...ME...MET....RUST....
Kon me gelukkig inhouden, anders was het iets minder hosanna geweest voor team Rug/Hanze :P
Hop weer vlot in het busje naa Barchem waar Herstart 2 plaatsvond.
En het vervolg is voor de volgende post :)
Op de Baan
Zo, dit is de eerste van 3 (!) berichten vandaag. Ik liep een beetje achter maar zal jullie een beetje bijpraten.
Vorig weekend mocht ik naar Alkmaar. In Alkmaar staat de wielerbaan of velodrome zo je wil, waar veel van onze baantoppers hard op trainen om op de Olympische Spelen te kunnen vlammen.
Persoonlijk was ik nog nooit op een wielerbaan (indoor) geweest en aangezien het echt een wielrennersding is (dûh) had ik er nooit aandacht aan geschonken. Natuurlijk kijk je als er baanwielrennen op TV is. Immers er doen hollanders mee en zoals elke rechtgeaarde hollander (ik heb zo'n hekel aan die term, maar het dekt de bedoelde lading in dit geval) zit ik met m'n bek vooraan bij elke topprestatie bij welke sport dan ook. Ook al is het soms geen sport. Referentie: Barney, Dingen met Paarden enz,enz.
Dat ik hierheen mocht wat te danken aan mijn stage. De afgelopen maanden liep ik bij Atos Origin stage. Atos Origin is een groot (GRoot!) IT-bedrijf die vanalles doen wat ik niet begrijp. Maar gelukkig doen ze ook dingen die ik wel begrijp: Theo Bos sponsoren op weg naar Beijing. Dus na het invullen van een prijsvraag kreeg ik de blijde boodschap dat ik em mocht melden voor een Master-Clinic Baanwielrennen met voorgenoemde Bos.
Dus daar stond ik 9 uur 's ochtends voor de wielerbaan. Net toen ik aan kwam rijden reed Theo ook langs. Op weg naar "another day in the office" zullen we maar zeggen.
Na aankomst met koffie en gebak (sportief én gezond) begonnen we met een presentatie van een pak wiens naam ik vergeten ben die op quasi leuke wijze een praatje hield over presteren. Oftewel mumbo-jumbo verpakt in een pseudo-wetenschappelijk sausje met mooie live-quotes van Theo erbij om de boel op te luisteren. Als bijgerecht was er de interactie met het publiek. Leuk.
Daarna was het eindelijk feest. We kregen kleding uitgereikt en werden op een fiets geplakt. Theo hielp me nog even met het op de juiste maat instellen van de zadelpen en voor je het weet rijd je op die mooie houten vloer.
Op het eerste gezicht is vooral de bocht indrukwekkend. Hoog,steil en dan kijk je er nog alleen maar tegenaan. Maar al snel heb valt het kwartje (hard fietsen en niet sturen) en vlieg je langs de balustrade.
Dit ging een tijdje door, onder begeleiding van de trainer van Theo (tevens trainer van net-wereldkampioen Marianne Vos, werd nog even minnetjes benadrukt). De man was zeer kundig en had overwicht en had duidelijk veel ervaring met coaching. Al snel had hij iedereen in een treintje achter Theo aan. Die vervolgens de vele lijnen verkende op een voor hem zeer laag tempo (en wij maar zwoegen).
Na dit alles was het tijd voor "le grand finale"; een 250 meter sprint met vliegende start. Ik wou het goed doen, maar ik maakte een stuurfoutje, bam, teleurstellende tijd: 17,7. Ruim 50 per uur maar bij lange na niet wat erin zit. Wel leuk is het certifictaat dat aan ons werd uitgereikt. Handtekening van Theo eronder die ondertussen met iedereen (mij incluis) wel 100x op de foto was geweest.Ook was ik even op de foto gegaan met zijn nieuwe fiets Kimera. Het naar verluid 500.000 euro kostende racemonster nodigde me uit om er op vandoor te gaan.
Hoe dan ook die man is snel. Hij had 1 demo gegeven van een sprint (voor hem rustig aan in 12s)> Hij jakkerde vlak langs ons en het was net alsof er een vliegtuig laag overkwam.
Na de prijsuitreiking (was ik niet bij :( ) was het tijd voor een hapje. Na het hapje was het alweer tijd en mocht ik door naar Hoofddorp, voor schoonmamma's verjaardag.
Conclusie; erg leuk, vaker doen. Bedankt Theo, zijn trainer en natuurlijk de mensen van Atos die een leuke ochtend hadden neergezet.
woensdag 23 april 2008
In de krant
Binnenkort komt er nog een verslagje over mijn avonturen op het Velodrôme te Alkmaar, voor nu even een nieuwsflits. TTNN (zie linkbalkje links) staat met een mooi groot artikel in de Gezinsbode. Met ondergetekende ook mooi op de foto. Dus gaat dat zien :)
donderdag 17 april 2008
Big Surprise
De dagen na de duathlon kreeg ik last van mijn patellapees.
ik kan nog wel lopen (en doe dat ook; verstandig?) maar ben toch maar even naar de sportarts geweest.
Die constateerde na handenvol medische keuringen voor defensie en sportmedische testen en keuringen ervoor en erna dat mijn linkerbeen 1cm langer is dan mijn rechterbeen. WTF?
Dat verklaart in ieder geval waarom mijn rechterbeen "groter" is qua omvang.
Advies: komende week even smeren met Voltaren en 3x daags ontstekingsremmer naar binnen gooien.
Verder moet ik krachttraining doen (blijven doen) maar nu a-symmetrisch. Dus niet meer met 2 benen maar 1 been afzonderlijk en flink zwaar voor links.
Volgens hem zou ik dan snel vééél beter worden. Ien,twa,treie, it sil my beneie. :)
ik kan nog wel lopen (en doe dat ook; verstandig?) maar ben toch maar even naar de sportarts geweest.
Die constateerde na handenvol medische keuringen voor defensie en sportmedische testen en keuringen ervoor en erna dat mijn linkerbeen 1cm langer is dan mijn rechterbeen. WTF?
Dat verklaart in ieder geval waarom mijn rechterbeen "groter" is qua omvang.
Advies: komende week even smeren met Voltaren en 3x daags ontstekingsremmer naar binnen gooien.
Verder moet ik krachttraining doen (blijven doen) maar nu a-symmetrisch. Dus niet meer met 2 benen maar 1 been afzonderlijk en flink zwaar voor links.
Volgens hem zou ik dan snel vééél beter worden. Ien,twa,treie, it sil my beneie. :)
Ter Idzard Duathlon RR
Afgelopen zaterdag aan de start van mijn 1e multisportwedstrijd van het seizoen. Is altijd weer spannend, zeker in een tijd die voor mij überhaupt heel spannend is.
Vorig jaar ook al eens meegedaan (was leuk) en een aantal jaren geleden meegedaan met de voorganger in Mildam (was heeel leuk, beetje jammer van de milieurakkers dat we er niet meer terecht kunnen).
De duathlon in Ter Idzard is een typisch Nederlands/Noordelijk wedstrijd(je?). Verstopt in een klein plaatsje onder de rook van Heerenveen, van het type waar je doorheen struikelt, wordt daar elk jaar een loop-fiets-loop gehouden. Het is een vrij zwaar parcours. Je verwacht het niet, maar het waait er altijd en de weersomstandigheden zijn altijd "uitdagend". Vorig jaar was het snikheet, het jaar daarvoor was er storm,wind,hagel en regen. Dit jaar woei de wind. En niet zo'n beetje ook.
Maar even terug naar het begin. Vorige week vertelde ik over mijn buikspierproblemen. Het was al snel duidelijk dat het ook nu een probleem zou worden.
Ik heb toen maar besloten om het "rustig aan" te doen.
Ik had er geen idee van wat dat zou betekenen, maar goed. Voor mij is dat vooral; niet kneiterhard weggaan met de start. Dus rustig aan begonnen, de kopgroep weg laten lopen en de ademhaling onder controle houden. Al snel liep ik in een drietal. Het ging me niet heel hard en dan ga ik klieren. Beetje de tegenstand prikkelen. Liep een jongen bij me in de groep die de korte afstand deed. Op mijn opmerking dat hij toch wel wat eerder aan de versnelling mocht beginnen aan het eind van de 1e run bleef hij wijselijk stil.
Dit allemaal deed me wel beseffen dat het een stuk harder kon. De 3e ronde (van de 4) heb ik er maar wat gas bijgedaan. Ik zat in een ritme en ik raakte mijn compagnon al snel kwijt. Sterker nog; ik kreeg een aantal mensen die eerder mijlenver boor me lagen weer in het vizier. Dat waren Dirk Jan en 1 van de gebroeders Schreurs. Aan het einde van de 1e run had ik ze bijgehaald. Op naar de fiets met een goed gevoel!
Op de fiets was het weer even wennen.Niet te hard weg! Ik zag Dirk Jan met een "nood" gang vertrekken. Ik rekende erop dat dat later wel weer goed zou komen. En dat kwam het ook, alleen niet op de gewenste manier :(
Na een ronde of twee kwam ik hem weer voorbij. Hij kramp. Hij pikte weer aan en kwam me voorbij op het stuk waar de wind flink tegen stond. Ik was daar heel eigenwijs nog steeds het buitenblad aan het draaien, iets waarvoor ik nu nog moet boeten (later meer).
Pas in de 3e ronde schakelde ik terug en kon ik het gat houden. Ook ik zat een paar keer tegen de kramp aan. Toch opvallend hoe een veranderde trainingsmethode en doel verschil maakt. Je weet het, maar in je hoofd knal je nog net zo als toen je nog specifiek voor de kwart trainde. Oh,well.
Ik had een gaatje van een 30 seconden toen ik van de fiets afkwam (gok ik).
Ik maakte me wat zorgen over fo ik dat wel ging houden. Op de fiets had ik mijn buikspieren ook alweer gevoeld en ik ben dan ook zo ontspannen mogelijk begonnen.
Ontspanning is goed, want het gat werd alleen maar groter. Onderweg hoorde ik van Gerard dat ik 5e lag. Meer dan ik had verwacht. Door slim te lopen dacht ik dat vast te kunnen houden. gelukkig liep ik alleen maar uit. Met het duurvermogen zit het wel goed dus.
Wat betereft de andere TTNN-ers; Henk Jan werd net tweede na lang uitzicht op de titel te hebben gehad. Ben werd 1e bij de sprint. Al met al een mooi succes dus.
Voor mij een teken dat het stiekem toch wel goed gaat. De focus houden en op naar een mooi seizoen.
Ps; nog nooit ben ik zo vaak gefotografeerd. Ik heb nog geen enkele foto terig kunnen vinden. Zodra ik ze gevonden heb zal ik ze ook even plaatsen. Wel zo leuk.
Gem HF: 183
Gem HF 1e loop: 1e 5km 181 2e 5km 187
Gem HF Fiets: 180
Gem HF 2e loop: 181
Vorig jaar ook al eens meegedaan (was leuk) en een aantal jaren geleden meegedaan met de voorganger in Mildam (was heeel leuk, beetje jammer van de milieurakkers dat we er niet meer terecht kunnen).
De duathlon in Ter Idzard is een typisch Nederlands/Noordelijk wedstrijd(je?). Verstopt in een klein plaatsje onder de rook van Heerenveen, van het type waar je doorheen struikelt, wordt daar elk jaar een loop-fiets-loop gehouden. Het is een vrij zwaar parcours. Je verwacht het niet, maar het waait er altijd en de weersomstandigheden zijn altijd "uitdagend". Vorig jaar was het snikheet, het jaar daarvoor was er storm,wind,hagel en regen. Dit jaar woei de wind. En niet zo'n beetje ook.
Maar even terug naar het begin. Vorige week vertelde ik over mijn buikspierproblemen. Het was al snel duidelijk dat het ook nu een probleem zou worden.
Ik heb toen maar besloten om het "rustig aan" te doen.
Ik had er geen idee van wat dat zou betekenen, maar goed. Voor mij is dat vooral; niet kneiterhard weggaan met de start. Dus rustig aan begonnen, de kopgroep weg laten lopen en de ademhaling onder controle houden. Al snel liep ik in een drietal. Het ging me niet heel hard en dan ga ik klieren. Beetje de tegenstand prikkelen. Liep een jongen bij me in de groep die de korte afstand deed. Op mijn opmerking dat hij toch wel wat eerder aan de versnelling mocht beginnen aan het eind van de 1e run bleef hij wijselijk stil.
Dit allemaal deed me wel beseffen dat het een stuk harder kon. De 3e ronde (van de 4) heb ik er maar wat gas bijgedaan. Ik zat in een ritme en ik raakte mijn compagnon al snel kwijt. Sterker nog; ik kreeg een aantal mensen die eerder mijlenver boor me lagen weer in het vizier. Dat waren Dirk Jan en 1 van de gebroeders Schreurs. Aan het einde van de 1e run had ik ze bijgehaald. Op naar de fiets met een goed gevoel!
Op de fiets was het weer even wennen.Niet te hard weg! Ik zag Dirk Jan met een "nood" gang vertrekken. Ik rekende erop dat dat later wel weer goed zou komen. En dat kwam het ook, alleen niet op de gewenste manier :(
Na een ronde of twee kwam ik hem weer voorbij. Hij kramp. Hij pikte weer aan en kwam me voorbij op het stuk waar de wind flink tegen stond. Ik was daar heel eigenwijs nog steeds het buitenblad aan het draaien, iets waarvoor ik nu nog moet boeten (later meer).
Pas in de 3e ronde schakelde ik terug en kon ik het gat houden. Ook ik zat een paar keer tegen de kramp aan. Toch opvallend hoe een veranderde trainingsmethode en doel verschil maakt. Je weet het, maar in je hoofd knal je nog net zo als toen je nog specifiek voor de kwart trainde. Oh,well.
Ik had een gaatje van een 30 seconden toen ik van de fiets afkwam (gok ik).
Ik maakte me wat zorgen over fo ik dat wel ging houden. Op de fiets had ik mijn buikspieren ook alweer gevoeld en ik ben dan ook zo ontspannen mogelijk begonnen.
Ontspanning is goed, want het gat werd alleen maar groter. Onderweg hoorde ik van Gerard dat ik 5e lag. Meer dan ik had verwacht. Door slim te lopen dacht ik dat vast te kunnen houden. gelukkig liep ik alleen maar uit. Met het duurvermogen zit het wel goed dus.
Wat betereft de andere TTNN-ers; Henk Jan werd net tweede na lang uitzicht op de titel te hebben gehad. Ben werd 1e bij de sprint. Al met al een mooi succes dus.
Voor mij een teken dat het stiekem toch wel goed gaat. De focus houden en op naar een mooi seizoen.
Ps; nog nooit ben ik zo vaak gefotografeerd. Ik heb nog geen enkele foto terig kunnen vinden. Zodra ik ze gevonden heb zal ik ze ook even plaatsen. Wel zo leuk.
Gem HF: 183
Gem HF 1e loop: 1e 5km 181 2e 5km 187
Gem HF Fiets: 180
Gem HF 2e loop: 181
vrijdag 11 april 2008
Batavieren...
Het verlossende woord is eruit!
Ik kreeg een e-mailtje van het organisatiecomité en ik ben opgenomen in de loperslijst van de Batavierenrace: Team RUG/HANZE. Komend jaar gaat het team wederom voor de winst en ik mag mijn steentje bijdragen aan de prestatie tijdens een ochtend etappe van ongeveer 6,3 km. Kijken of het deze keer beter gaat :)
Kijk voor meer info op www.batavierenrace.nl
J.
Ik kreeg een e-mailtje van het organisatiecomité en ik ben opgenomen in de loperslijst van de Batavierenrace: Team RUG/HANZE. Komend jaar gaat het team wederom voor de winst en ik mag mijn steentje bijdragen aan de prestatie tijdens een ochtend etappe van ongeveer 6,3 km. Kijken of het deze keer beter gaat :)
Kijk voor meer info op www.batavierenrace.nl
J.
Astrea Business Run
Zoals ik al eerder vertelde was het zaterdag tijd voor de Astrea Run. Zoals het de ware triathleet betaamt had ik een hele lijst met smoesjes klaar staan; een beetje last van de knie, veel spanning op de kuiten, last van "strakke" buikspieren (naweeën spinning vrijdagavond of toch psychosomatisch met het oog op alle verhuisperikelen???).
Op zaterdagochtend mooi op tijd wakker. Lekker rustig de dag beginnen en je niet hoeven haasten naar een plek ver weg. Deze loop was om de hoek, zogezegd, start op Selwerd met een parcours langs het Uitvaartcentrum en doo/ langs het zernike complex.
Eerst ontspannen het parcours verkennen. 7km inlopen om toch enigszins aan mijn km;s te komen. Het weer was goed. Ik had 's ochtends al krampjes en het voelde allemaal toch wel erg strak bij het inlopen. Als dat maar goed gaat!
Bij het clubhuis van Astrea de andere jongens/mannen opgezocht. T-shirtje gekregen (met handtekening van Theo Bos erop) en het wedstrijdkloffie aangetrokken. Wedstrijdschoenen maar uit het vet getrokken. Deze waren nog nooit gebruikt, het waren de legendarische kwijtraakschoenen van Antwerpen. Ze zouden me vandaag iets meer geluk brengen.
Een blik om mee heeb bij de startlijn deed me denken dat er wel wat inzat vandaag.
Er werd nog even doorgebabbeld door de speaker maar mijns inziens iets te laat mochten we toch weg. Niet te hard weg, maar liep meteen voorop. Ik hoorde achter me wat gesteun en gekreun en het karakteristieke geknisper van mensen die door de berm heen een goede positie proberen te krijgen maar niemand kwam langszij. De eerste km ging in een acceptabele 3.30. Precies het tempo dat ik in gedachte had om vlak te lopen. M'n tempotrainingen (gericht op 1/2 M) zitten zo rond de 3.45 dus 3.30 volhouden voor een paar km moest kunnen (dacht ik). Op dat moment ging alles nog soepel. Dat zie je goed aan deze foto:
Na een km of 3 begon ik toch wat te voelen bij mijn buikspieren.Dan denk je "Oh-Oh" maar je probeert het te ontkennen. En nog wat langer te ontkennen, en nog wat langer.
Tot dat dus niet meer wil. Ik moest afremmen naar ongeveer 3.45 p/km om te voorkomen dat ik mezelf niet over de kling hielp. Ik zag dat het gaatje dat ik had bleef en hoopte dat dat zo zou blijven.
In de volgende foto (kort voor de finish) zie je goed wat er mis gaat. Buikspieren verkrampen, ik ga iets inelkaar lopen, kan niet meer diep ademhalen en dus gaat het tempo omlaag.
Ik wist op mijn friese tandvlees nog met 30s voorsprong de finishchute binnen te rennen. Whoohoo (ofzo) een heel kleine slechtbezette wedstrijd, maar winnen is altijd leuk.
Bijkomend voordeel is dat we ook de bedrijvenloop wisten te winnen. Naast een imposante beker waren er ook échte Grunninger Koek voor ons geregeld. Nice!
Na afloop nog eens 20 minuten uitgelopen, dus toch nog aan mijn km's gekomen :)
J.
Naschrift: dat mijn training niet meer gericht is op "kort" heb ik in de dagen na de Run gemerkt. Spiehiehiehierpijn. M'n quadriceps waren niet blij me me. 3 dagen geduurt en toen was ik weer helemaal bij de les.
Op zaterdagochtend mooi op tijd wakker. Lekker rustig de dag beginnen en je niet hoeven haasten naar een plek ver weg. Deze loop was om de hoek, zogezegd, start op Selwerd met een parcours langs het Uitvaartcentrum en doo/ langs het zernike complex.
Eerst ontspannen het parcours verkennen. 7km inlopen om toch enigszins aan mijn km;s te komen. Het weer was goed. Ik had 's ochtends al krampjes en het voelde allemaal toch wel erg strak bij het inlopen. Als dat maar goed gaat!
Bij het clubhuis van Astrea de andere jongens/mannen opgezocht. T-shirtje gekregen (met handtekening van Theo Bos erop) en het wedstrijdkloffie aangetrokken. Wedstrijdschoenen maar uit het vet getrokken. Deze waren nog nooit gebruikt, het waren de legendarische kwijtraakschoenen van Antwerpen. Ze zouden me vandaag iets meer geluk brengen.
Een blik om mee heeb bij de startlijn deed me denken dat er wel wat inzat vandaag.
Er werd nog even doorgebabbeld door de speaker maar mijns inziens iets te laat mochten we toch weg. Niet te hard weg, maar liep meteen voorop. Ik hoorde achter me wat gesteun en gekreun en het karakteristieke geknisper van mensen die door de berm heen een goede positie proberen te krijgen maar niemand kwam langszij. De eerste km ging in een acceptabele 3.30. Precies het tempo dat ik in gedachte had om vlak te lopen. M'n tempotrainingen (gericht op 1/2 M) zitten zo rond de 3.45 dus 3.30 volhouden voor een paar km moest kunnen (dacht ik). Op dat moment ging alles nog soepel. Dat zie je goed aan deze foto:
Na een km of 3 begon ik toch wat te voelen bij mijn buikspieren.Dan denk je "Oh-Oh" maar je probeert het te ontkennen. En nog wat langer te ontkennen, en nog wat langer.
Tot dat dus niet meer wil. Ik moest afremmen naar ongeveer 3.45 p/km om te voorkomen dat ik mezelf niet over de kling hielp. Ik zag dat het gaatje dat ik had bleef en hoopte dat dat zo zou blijven.
In de volgende foto (kort voor de finish) zie je goed wat er mis gaat. Buikspieren verkrampen, ik ga iets inelkaar lopen, kan niet meer diep ademhalen en dus gaat het tempo omlaag.
Ik wist op mijn friese tandvlees nog met 30s voorsprong de finishchute binnen te rennen. Whoohoo (ofzo) een heel kleine slechtbezette wedstrijd, maar winnen is altijd leuk.
Bijkomend voordeel is dat we ook de bedrijvenloop wisten te winnen. Naast een imposante beker waren er ook échte Grunninger Koek voor ons geregeld. Nice!
Na afloop nog eens 20 minuten uitgelopen, dus toch nog aan mijn km's gekomen :)
J.
Naschrift: dat mijn training niet meer gericht is op "kort" heb ik in de dagen na de Run gemerkt. Spiehiehiehierpijn. M'n quadriceps waren niet blij me me. 3 dagen geduurt en toen was ik weer helemaal bij de les.
Abonneren op:
Posts (Atom)
