Dio, Salve Me

Denk ik begin met wat horror.
Vandaag geen foto's, maar wel spannende verhalen.
Gister hadden we de middag vrij. Ik met Allessandro naar zijn sportschool. Lekker getraind, uurtje krachttraining en twee uurtjes op de fiets .Erg spannend, maar de italiaanse meezinger verlichten de pijn in een erg op bodybuilding gerichtte sportschool. Als je een nieuw PR hebt met bankdrukken, squatten of leg press dan kun je dat gewoon op een papier op de muur schrijven. Zo'n sportschool. Als je balans, coordinatie en houdingsoefeningen aan het doen bent dat er een instructeur bij je komt die aardig probeert te zijn (en enegels probeert te spreken) maar ondertussen overduidelijk denkt: " Wat ben jij in godesnaam aan het doen. Kom maar even met me mee naar de gewichten dan laat ik je even zien hoe het echt moet". Zo'n sportschool dus.

In ieder geval na een goede training gaan we richting het centrum. Die avond hebben we een diner met alle studenten en ladingen professoren ter ere van deze module. Moet gevierd worden tenslotte.
Onderweg ernaar toe lijkt het Alessandro een goed idee om voor te doen hoe Romeinen rijden. Alleen hij overdrijft het een beetje. (Waar een beetje staat, vul in heel erg).
Binnen 5 seconden zwaailampen. Politie. Verbazingwekkend genoeg zijn we tegen de 2 politieagenten aangelopen die in Rome mensen aanhouden omdat ze rijden als een gek.

Het was al weer een tijdje geleden dat ik met getrokken pistool ben aangezegd om uit de auto stappen, dus dat was wel fijn :)
Moest moeite doen om mn glimlach te onderdrukken. De heren waren pissed, en hebben erg hun best gedaan om alles wat ze konden vinden bij de bekeuring op te tellen. Of Ale wel al zijn autoreparatiematerialen bij zich had. Zit de parkeersticker wel op de goede plek. En waterpas. Na een 20 minuten mochten we ervandoor.

We hebben heerlijk gegeten. Een ik heb het verhaal 100 keer verteld. Had hij verdient.

Nu ga ik naar huis, eten. Honger.

Spreek jullie later.

J.

Foto van het jaar 2008

Voor diegenen die ik de afgelopen maanden niet al teveel heb gesproken (en dat zijn er nogal wat) zal het misschien een verrassing zijn, maar die 1 1/2e paardekop die ik wel heb gesproken die weten het: mijn broert(je) Emile doet aan sterkste man wedstrijden en ik train hem. Daarnaast ben ik zo trots als een primaat maar kan zijn.
Het afgelopen halve jaar heeft hij een explosieve ontwikkeling doorgemaakt. Zowel in prestaties als in omvang, maar dat gaat in deze vaak hand in hand.

Een paar weken geleden zaten we te ouwehoeren en hebben we onze lichaamsmaten opgenomen. Mijn skinny maten laat ik even achterwege, maar later viel het kwartje dat zijn bovenbenen groter zijn dan de middel van de liefde van mijn leven.

Dat vraag om een foto.

Ziehier:


Episch :)

Het nieuwe jaar in

Ik heb iedereen nog niet de beste wensen gewenst, maar dat wil ik natuurlijk verlaat nog wel even doen.

Folle lok en seine!


Ik ben ondertussen al weer wat beter, het einde van de module komt in zicht en daarna nog even een paar dagen ontspannen met mn allerliefste.
Die komt volgende week dinsdag naar Rome.


Nog even terug naar oud en nieuw. Dat was erg rustig dit jaar. Niet de stad doorhobbelen in de mist na een drankovergoten nacht bij Sander, maar rustig ontspannen bij onzelf thuis, samen met Emile en Annieke.


Daarna buiten even elkaar diep in de ogen kijken en in het nieuwe jaar de liefde verklaren.




Mooi man :)

Hoe dieper de dalen

Soms gaat het leven zo snel dat het nauwelijks bij te houden is.
Een sneltrein, zoals u wilt, die slechts af-en-toe pakketjes dropt op station weblog.
Aan de andere kant lijkt het vanuit de trein soms alsof je stilstaat. Relativiteit noemen we dat, een concept het best verwoord door Albert E.
Sinds ik de vorige keer thuiskwam ben ik twee keer ziek geweest. Normaal gesproken ben ik nooit ziek. Soms een beetje minder in mijn vel, maar ziek in mijn nestje liggen was er niet veel bij de afgelopen jaren. Nu pakte ik op 2e kerstdag een buikgriep en wellicht mede daardoor (een flink aangetaste weerstand) had ik vorige week maandag een "gewone" griep te pakken. Gewoon. Gewoon snoeihard onderuit. Koorts en miserabel. Net weer een beetje opgekrabbeld, vandaag voor het eerst weer wat gelopen. Ondertussen een handvol mensen al aangestoken. Im a sharing person :)

We hebben een camera gekocht, dus het verhaal van de kerstdagen kan in fotos worden verteld.

Na aankomst wachtte mijn huiswarmfeestje. We hebben het klein gehouden, dus niet de hordes uitgenodigt. Gewoon een beetje keuvelen en volproppen, zoals beschaafde, intens burgerlijke mensen dat doen.



Ook Nina was er danig van onder de indruk :)



De dagen daarna stonden in het teken van luieren en tegen elkaar aankruipen


Toen kwam Kerst in beeld. 1e kerstdag met de famiglia, waar ook de iets verlate sinterklaascadeaus werden uitgewisseld. Waarvoor dank nog! De sokken zitten heerlijk en het eten smaakte goed.


(cadeaufotos willen niet. Bummer.)



Morgen weer verder, eerst maar eens uitvogelen waarom die foto's niet met me meewerken. Snaveltjes toe!