Glory Glory Halleluja

Vandaag heeft de Nederlandse Triathlon Bond het volgende bekend gemaakt:

NTB past m.i.v. 2008 regelgeving voor stayerafstand aan
De Triatlonraad van de Nederlandse Triathlon Bond is dinsdag unaniem
akkoord gegaan met het voorstel om met ingang van 2008 de definitie
van de stayerzone aan te passen naar `een rechthoek van 12 bij 3
meter'. Daarmee wordt gehoor gegeven aan de wens van veel atleten,
organisaties en wedstrijdofficials om terug te keren naar de `oude
regelgeving' op dit gebied. De in 2007 op basis van de internationale
regelgeving aangepaste stayerafstand wordt hiermee in 2008 weer min of
meer terug gebracht naar de tot en met 2006 geldende afstand van 10 meter.

Tot 2007 stond in het Nederlandse wedstrijdreglement dat de afmetingen
van de stayerzone een rechthoek van 10 meter lang en 2 meter breed
bedroeg. Het centrum van de 2 meter werd daarbij gemeten van de
achterkant van het achterwiel. In 2007 werd dit aangepast naar een
rechthoek van 7 meter lang bij 3 meter breed. Het midden van de
voorste lijn van 3 meter werd daarbij gemeten vanaf het voorste punt
van het voorwiel.

De nieuwe stayerzone bleek echter zodanig verkleind (effectief slechts
5 meter tussen het achterwiel van de voorste atleet en het voorwiel
van de achterste atleet) dat atleten een ongewenst voordeel van elkaar
genoten en officials dit voordeel onvoldoende konden beoordelen. Ook
bleek de ITU tijdens internationale evenementen reeds toestemming tot
uitzondering op deze regel te verlenen. Tijdens het WK in Lorient
(Fra) werd de stayerzone bijvoorbeeld aangepast naar 10 bij 3 meter en
in een aantal ons omringende landen bleek de wijziging in de
internationale regelgeving geheel niet te zijn doorgevoerd.

Voor nationale wedstrijden (die vallen onder de NTB-regelgeving) wordt
m.i.v. 1 januari 2008 in artikel E.2.3.a. van het wedstrijdreglement
de "7" te vervangen door "12". Vanwege het feit dat het meetpunt in
het oude reglement een andere is dan in het nieuwe reglement kan
hierdoor de verdere tekst van het artikel hetzelfde blijven. Effectief
zal de afstand tussen de voorste atleet en de daarachter rijdende
atleet hiermee maximaal ca. 10,5 meter bedragen.

Voor internationale evenementen die in Nederland worden gehouden zal
de ITU gevraagd worden dispensatie te verlenen op het betreffende
artikel, zodat bij deze wedstrijden ook bovenstaande definitie
gehanteerd kan worden. Aan de ITU zal tevens verzocht worden om op het
eerstvolgende congres deze regelwijziging te agenderen, zodat deze ook
voor de internationale reglementen kan gaan gelden

Dat is goed nieuws. Triatlon is een individuele sport en die werd een stuk minder individueel door het feit dat je wel erg veel voordeel had van je voorganger (op de fiets) bij deze korte tussenafstand. Deze nieuwe regelgeving is een goed ding, en dat zeg ik heus niet omdat fietsen mijn sterkste onderdeel is ( ;) )
Er is vooral door atleten om gezeurd en gezeurd. Goed dat er naar geluisterd wordt.

Filmpje deel 1

Voor de mensen die geen beeld hebben bij wat ik vroeger uitvoerde de volgende filmpjes:

opleiding:

Korps filmpje 1

Korps filmpje 2

Korps filmpje 3

Operationeel

Au-oe-wa

Anatomie van een (verloren?) seizoen

In de week na Antwerpen, net voor we op vakantie zouden gaan was het raak. Voor het eerst van mijn leven in een auto-ongeluk. Een parkeerfoutje wel eens gemaakt, als passagier wel ondersteboven gelegen in een wadi maar dat was het dan ook wel.
Het was ook meteen goed raak. Rijdend langs het Spaarne (haarlem) onderweg naar familie, stonden we op het punt te stoppen voor een stoplicht. We stonden bijna stil, maar onze achterligger niet. Deze besloot verschillende natuurwetten aan zij laars te lappen en er van uit te gaan dat zijn zwaargepimpte Civic zich door de verzameling atomen die onze auto was kon boren.
Na een flinke klap en vervolgens nog een klap (want als je met 40/50 p/uur wordt geraakt dan glijd je door......) staan we stil. Suzanne en Annemarie zitten ook in de auto en ik check snel hoe het met ze is. Daarna de auto uit, wat kan dat dan benauwend zijn, maar ook om te kijken of onze held er niet vandoor gaat. Meteen voel ik me aangeslagen. De man staat echter beteuterd naar zijn gigantische voorbumper te kijken. Prioriteiten moet je stellen......

Het is even wachten op de politie en ondertussen maken de 3 (1e auto, ikzelf en aanrijder) betrokken vast de papieren op. Bij meneer kan er geen sorry of andersoortige boe of bah af. Ook niet van zijn vriendin, die het zelfs porbeert de draaien dat het niet zijn schuld is. Ammehoela. De politie is rustig en correct en helpt ons bij het bestellen van een sleepauto. Aangezien alleen onze auto in zodanige staat is dat verder rijden niet verantwoord is. De deuren zijn uit het lood, de motorkap is een piramide en ook het dashboard lijkt ontzet. Nice!
Dirk, de vriend van Anne komt ons ophalen, helemaal uit Friesland komt hij gereden. Dat was echt geweldig! Hij haalt ons op in een restaurant waar we met de Haarlem-connectie zitten te eten. Zij waren al snel na de impact aanwezig en hebben geholpen bij alle zaken die geregeld moesten worden, waaronder op de auto letten terwijl wij naar het ziekenhuis reden. Ik voelde me toch behoorlijk woozie en ook de dames wilden wel even naar hun nek laten kijken.

In het Kenmener gasthuis word ik eerst op een bed gelegd met een brace om. De dienstdoende EH-arts geeft me een kort onderzoek en constateert dat het waarschijnlijk een spierprobleem is. Hij geeft me de opdracht mee lekker aan de pijnstillers te gaan en dan trekt het vanzelf weg. Achteraf komt een uitspraak bij me op die ik ooit op de radio hoorde

50% of all doctors finish in the bottom half of their class

Dit was zeker geen hoogvlieger. Maar zo zou ik er nog meer tegenkomen. 3 dagen later zaten we op het vliegtuig naar de Dominicaanse republiek. Maar dat is weer een ander verhaal voor een andere keer....... :)

Na 3 weken, en nog steeds flinke nekklachten toch maar weer eens aan de bel trekken. Suzanne en Anne hadden ook nog wel last, maar waarschijnlijk had ik gespannener spieren omdat ik het stuur vast had, resulterend in grotere problemen.
Aangekomen bij de huisarts bleek die dezelfde mening toegedaan. Spierprobleempje. Gaat wel weer over. Maar voor de zekerheid moest ik toch maar even bij de fysio langs gaan. Want ja, ik was nogal een fanatiek mannetje, dus ik kon wel wat begeleiding (lees: tempering) gebruiken.
De fysio was er snel uit na een aantal functietesten; cervicaal, daar lag het probleem.




Wat betekend dat nu eigenlijk.Je hoofd klapt bij zo'n ongeluk snel heen en weer. Eerst strekt alles zich helemaal de ene kant op en vervolgens de andere kant.
Dat zorgt voor een aantal dingen. Uitrekking, compressie (samenpersing) en verschuiving komen veel voor.Je nek is een bijzonder iets, op ingewikkelde wijze samengesteld uit wervellichamen, gewrichtjes,tussenwervelschijven, spieren,pezen, bandjes, bloedvaten,zenuwen en nog veel meer. Dit is allemaal relatief kwetsbaar. Op het moment dat je dat uitrekt gaat dat pijn doen. Net zoals bij een enkel of een knie. Het nadeel van de nek is dat er ook zaken als zenuwen voor de hersenen doorheen lopen. Als die beschadigt raken kun je last krijgen van bijvoorbeeld concentratieverlies.
Gelukkig kun je aan de omvang van dit stuk wel zien dat het met mijn concentratie wel snor zit.

Vanaf dat moment sta ik eigenlijk stil. 2 keer per week ga ik naar de fysio. Deze voert tracties op mij uit. Vrij vertaald betekent dat ik op de behandeltafel ga liggen en dat er aan mijn hoofd getrokken wordt. Het voelt wat tegennatuurlijk om je hoofd van je lichaam weg te voelen trekken, maar ze zeggen dat alles went.

Zwemmen is een no-go voor voor de hand liggende redenen.
Fietsen is een no-go vanwege het feit dat je dan je hoofd in je nek hebt.
Lopen is een no-go vanwege schokbelasting. Elke klap voel je in je nek.

Wat doe je dan wel vragen jullie?
Fietsen op de hometrainer, lekker rechtop. Of op de zitfiets. Ook de crosstrainer komt nog wel eens voorbij, maar dan wel zonder de armen te gebruiken. Krachttraining voor het onderlichaam. Wandelen. Je zou zeggen genoeg, maar voor zo'n gek als ik bij lange na niet genoeg.

Maar er is berusting. Ik hou veel tijd en energie over voor andere dingen. Dragen kan ik niet, maar gelukkig kan ik mijn functie als fitness-instructeur wel invullen. Veel met het mondje doen is het devies, Gelukkig ben ik er niet op gevallen.

Te snel willen is niet goed, daarom zet ik mijn pijlen op volgend jaar augustus. De triatlon van Antwerpen en 3 weken later de triatlon van Almere. Alles wat ik daarvoor meepak is mooi meegenomen.

Maar nu eerst rrruuust.

Terugblik op een seizoen deel 1.

Oktober, net na de Ironman van Hawaii (tot diep in de nacht gekeken op Duitse TV. Gelukkig was de wedstrijd erg spannend en inspirerend, want van het duitse commentaar hoef je het niet te doen) is het tijd om terug te kijken op het afgelopen triathlonjaar.

Een triathlonseizoen verdeelt zich globaal in 3 stukken;

1. Na/Voorseizoen. Globaal de periode waarin veel hardloopwedstrijdjes worden gedaan. Ook zijn er dan verschillende duathlons (lopen-fietsen-lopen) en wintertriathlons (met schaatsen).
2. 1e seizoenshelft. Van Mei tot eind Juni/begin Juli. Vooral in het Noorden is het dan erg druk.
3. Na de bouwvak krijgen we de tweede golf, tussen half augustus en eind september/begin oktober.

Het Na/Voorseizoen was weer traditioneel. Omgaan met blessures! In mijn geval was dit knieproblemen in de vorm van TIFS. TIFS? Tractus Iliotibialis Frictie Syndroom. Dit betekend dat je een irritatie hebt aan de peesband die over de zijkant van je been loopt. Ilio is dan het punt waar de band ontspringt (heup) en Tibialis is het punt waar de band in uitloopt (bot in je scheenbeen). Nu zit er een gewricht tussen die beide punten (knie) en daar is dan ook het probleem. Door een aantal factoren (bijvoorbeeld overbelasting) kan het zijn dat deze band wat strakker wordt. Daardoor schuurt deze als het ware over je dijbeenbot heen, op weg naar je scheenbeen. Wat schuurt irriteert, dat weet iedereen die zich wel eens heeft uitgeleefd op het hoogpolige tapijt.

Wat je voelt (wat ik voelde) was echte zenuwpijn. Na een paar minuten hardlopen was de pijn zo heftig dat ik wel moest stoppen. Dit ondanks zeer ver doorgevoerde Friese koppigheid.
De therapie hiervoor is fricties. De (sport)fysiotherapeut zet zijn vinger of duim op DÉ plek en gaat aan het wrijven. Dit moet de doorbloeding stimuleren en de pijn dempen. Beetje zoals wrijven over je elleboog als je je gestoten hebt. Dit in combinatie van specifieke krachttraining en een langzame opbouw (ik leer het nog wel eens) ben ik er best wel goed "bovenop" gekomen.

Meer informatie over TIFS (of ITband syndrome) vind je hier: http://www.mtchuizen.com/tractus.php
http://www.sgcvisser.nl/Knietractus.html

Hierdoor ging ik ging ik wel meer fietsen. En dat Meer=Meer bleek wel in de maanden daarna.......