Het moest er een keer van komen en vandaag was het zover: de out of competition dopingcontrole. In het kader van Iron Transparency vallen alle pro-atleten die aan de start staan van de Frankfurter Sparkasse IRONMAN Germany onder strenge controle.
En als toetje analyse van dopinggebruik in sport aan de hand van de game-theorie.
In game theory, if no player has anything to gain by unilaterally changing strategies, the game is said to be in a Nash equilibrium. The concept was identified by mathematician John Forbes Nash, Jr., who was portrayed in the film A Beautiful Mind. To end doping in sports, the doping game must be restructured so that competing clean is in a Nash equilibrium. That is, the governing bodies of each sport must change the payoff values of the expected outcomes identified in the game matrix. First, when other players are playing by the rules, the payoff for doing likewise must be greater than the payoff for cheating. Second, and perhaps more important, even when other players are cheating, the payoff for playing fair must be greater than the payoff for cheating. Players must not feel like suckers for following the rules.
Soms kom je jezelf tegen. Nou, je komt jezelf vaak tegen. Tenminste als je jezelf uitdaagt. Dat is een beetje het doel. Je grenzen verleggen, maar soms schopt die grens terug. Dan kun je blijven doen alsof je doof bent voor de signalen van je lichaam, maar daar schiet je natuurlijk niets mee op.
Door de vermoeidheid heen is onderdeel van het leven van een triatleet. Voor mij in ieder geval wel. Triathlon beheerst mijn leven. Beheersen is het goede woord, hoe graag wij het ook willen doen voorkomen alsof het niet zo is. Het is een levensstijl die, zeker als je ambitieus bent, een hoop offers van je verwacht. Anders kom je "er" niet. Wat "er" is bepaalt iedereen voor zichzelf. Het is niet voor niks dat in Amerika de term "triathlon widow" voet aan de grond heeft gekregen. Dit doelt op de partner (want we onderscheiden natuurlijk niet in geslacht) die achter de man of vrouw aanhobbelt terwijl deze met veel te weinig kleren aan serieus kijkend door de weilanden aan het ploeteren is. Maar goed,afgelopen week kwam ik mezelf weer eens tegen. Vrijdagavond ben ik letterlijk afgestapt. Kapot, vermoeid,leeg, na slechts 20 minuten training op de tacx terwijl het buiten honden en katten aan het regenen was. Ik schreef het toe aan vermoeidheid nadat ik donderdagavond tot laat had geholpen bij een schilderbeurtje op mijn werk. Toen de wekker die ochtend weer ging om te zwemmen was ik nog niet echt hersteld. Maar ja, je moet.
Een nachtje redelijk slapen en een goede maaltijd was het antwoord. Zaterdagochtend was het tijd voor een pittige duurloop van 2u30 gevolgd door een zwemtraining van een uur.
Na 30 minuten in het loopje(eigenlijk meteen al) was me duidelijk dat dit niet goed ging komen. Braakneigingen. Hartslag blijft laag. Shit. Als het maar geen overtraining is. Ik hobbel weer naar huis en ga weer naar bed. Daar geniet ik nog even van wat welverdiende rust en het gezelschap van MIJN triathlonwidow, want die ziet me niet zo vaak in bed na 0800 in het weekend.
Niet wat ik voor ogen had, 3 weken voor het NK MIdden. Dan is het keuzes maken. Veel slapen, goed eten.
En dan is het maandag. 2 nachten van 10u+ later twijfel ik aan hoe het ervoor staat. Griepjes e.d gaan ook rond dus wellicht heb ik wat onder de leden.
IK ga om 1500 de deur uit, korte broek, IMAntwerp shirt en mijn Asics. De wind steekt op en het begint hard te regenen na 10 minuten. Nu komt het erop aan.....
Ik voel me weer sterk, ik ben terug! Ik loop goed, beter, best. Ik heb echt een knaltraining gehad, die me door een groot gedeelte van de stad heeft geleid. In de stad en park juist, omdat dit veel draaien en keren is en niet een vlak ritme(terreinverschil). Ik verwacht dit namelijk ook in Zurich. Ik vlieg, ook bij de miniheuvels en valse platten die we hier in de stad hebben. Ik passeer regelmatig fietsers en dat leid soms tot plezier bij de mensen die ik passeer. Ook mijn uberopvallende traithlonloopschoenen blijven niet onopgemerkt.
Uiteindelijk ben ik klaar en doen mijn benen ontzettend pijn. Zoals het hoort. Zonneschijn!
--------------------------------------------------------------------------------------- Zaterdag was een drukke dag. Zelf trainen en daarna kijken bij een mooi sportevenement.
Ik moest vroeg beginnen, dus had ik met Jochem en HJ afgesproken om toch maar eens een plons in het buitenwater te doen. De Hoogkerkse Plas was daarvoor uitgekozen.
Door de regen van de afgelopen dagen viel de temperatuur wat tegen, vooral bij mijn medezwemmers. Ik krijg het gelukkig niet snel koud, iets wat al opvallend zichtbaar was bij de duathlon van Ter Idzard. Ik denk dat het een genetisch ding is, ook mijn broertje en vader hebben hetzelfde. Dat is een subtiele manier om te zeggen dat ik uit een lang geslacht van kleding-nbihilisten kom.
Hier wat meer foto's van mij en de kleumende meute:
Daarna was het de beurt aan een lekker loopje. 2u15 om precies te zijn, door het mooie Grunn'r land.
Dat loopje begon met naar Zuidhorn lopen, waar ik mijn Polar heb afgegeven voor batterijvervanging. Daarna een rondje langs de tillenb (Enumatil,Briltil) alwaar we tegen een optocht van 400 vrachtwagens opliepen; de Nienoord Gehandicapten Tocht. Of dat was in ieder geval datgene wat de verkeersregelaar onder zijn snor naar me toe blafte met een blik van "duh". De breedbekettingde, rokende, snordragende vrachtwagenchauffeurs waren erg beried om ons mee te nemen. "Kom op het flatbed, dat is beter voor je conditie".
Beter voor mijn conditie; nou nee, beter voor mijn rust dan weer wel.
IN ieder geval is het zover ik kan ontdekken een initiatief van truckers uit Groningen om gehandicapten een hele leuke dag te bezorgen. Dat is natuurlijk hartstikke mooi en goed.
Daarna snel douchen en op naar Surhuisterveen voor de plaatselijke Stercste Man van Noord-Friesland. Een kleine wedstrijd die erg wisselend bezet was. Een aantal echte toppers (deelnemers Sterkste Man van Nederland) en locale helden alsook een aantal mannen wiens deelname op zijn minst twijfelachtig te noemen was.
Mijn broertje Emile liet daar van zich spreken. Sommige dingen zijn technisch nog niet heel goed, maar hij laat zich nadrukkelijk zien. Hij komt eraan en gaat nog hele mooie dingen doen!
Hier de filmpjes van zijn onderdelen:
Vrachtwagentrekken: ging gewoon goed.
Vrouwen tillen, kan beter; zit hem vooral in de techniek.
Hier ging het mis. Hij kan dit, maar moet het nog even beseffen.
Iets lichter gaat het als een tierelier
En de verrassing: als een speer!
En dan het onderdeel waar hij in uitblinkt. Hier wordt ie heel goed in!
Dat leidt tot een 2e plaats bij de junioren (20 jaar :) ) en een 4e plaats overall.
En de kinderen vinden het ook leuk:
On top!
The man!
's Avonds lekker gekookt en gegeten (vegetarisch! Voor het eerst!) met vrienden. Een zeer geslaagde dag....
Kia Kaha is een maori voor "Wees sterk" en word gebruikt door de mannen van imtalk.com aan het eind van hun wekelijkse melige podcast vanuit NIeuw Zeeland over "all things Ironman". Ook organiseren ze triathlonkampen met die naam. Ik legde zonet de link toen ik mijn youtube-account opende en deze een filmsuggestie deed. Ik had na de BATA filmpjes gezocht over de haka, de rituele dans die de Nieuwzeelandse rugbyploeg uitvoert voordat zij de strijd aangaan. Tijdens de BATA deed de gezellige Haagse sportacademieploeg daarvan haar versie. Helaas is het filmpje wat ik van hen maakte niet gelukt, maar de de door youtube aangeboden vervanging is minstens zo goed;
Dus voor vandaag (koppeltraining; 2 uur op de fiets gevolgd door 1 uur met de benenwagen) is het motto niet "Think Hawaii" maar Kia Kaha!
Afgelopen koninginnedag was het dan eindelijk zover. De eerste jaarlijkse biertefahrt. De biertefahrt is weer een idee uit de (onuitputtelijke) koker van HJ Dolsma, waarbij meestal hard trainen en hard ontspannen hand in hand gaan.
De missie? 11 mannen en fietsen(technisch gezien was het zelfs een MännerBiertefährt)en 1 volgauto op weg naar Duitsland om daar goed duitsch bier te halen voor het vieren van koninginnedag. We komen iets terug halen, zeg maar.
Om 8.30 in de ochtend verzamelden we bij HJ thuis. De koffie stond klaar en iedereen was mooi op tijd. Ik ben nog even terug naar huis geweest vanwege een misverstand over welke fiets ik mee moest nemen. Triathlon of toch training. Ik dacht triathlon. Toch training. Aangekomen thuis; trainingsfiets mist 2 crankboutjes. Hmmm. Toch triathlon.
Aaaaarrrrgggh.
Daarna de gebruikelijke chaos:
Runnersworld (Alwin) was zo vriendelijk om de RW-mobiel ter beschikking te stellen als besemwagen;
En de groepsfoto:
Toen konden we eindelijk beginnen. De eerste kilometers gingen erg ontspannen. De stad uit, gevolgd door Niko, de duitse Besemwagenbestuurder, gingen wij richting de grens. Op weg naar Leer, waar het bier gehaald moest worden. Het mooie Oost-Groningse Landschap werd met volle teugen ingenomen.
Hier de deelnemers in uitgeruste tijden;
Duitsland werd eigenlijk zonder slag of stoot bereikt. Mij valt op hoeveel invloed een arbitraire grens heeft op de omgeving. Meteen is alles anders... Huisjes
Bushokje.
Er is/word door sommige mannen hard gefietst. Vooral Ben laat zich erg zien. Andrie wacht daarentegen zijn kans af.
In Duitsland raakt de bezemwagen kwijt.Als we echter bijna bij Leer zijn (en dus eigenlijk in volle finale zijn) moet er gestopt worden. Want; brug wordt verbouwd, we moeten met het pontje mee.
Op het pontje interview ik de BierteFahrtFuhrer (BFF) en de door hem getipte kanshebber voor de overwinning:
In Leer knallen we nog even en blijkt er dat er geen supermarkten in het centrum zitten. Uiteindelijk vinden we er 1 bij de Mac, een Netto. Daar wordt bier ingeslagen;
Maar Duitse kratjes zijn niet zomaar kratjes, zoals hier wordt gedemonstreerd;
En dan gaan we terug. De heenweg was het tempo vooral van het kaliber jojo, en HJ en ik zijn daar niet zo blij mee. We besluiten een redelijk doch egaal tempo te gaan rijden. Nog even weer stoppen voor het pontje, waar we geconfronteerd worden met de fetish van Vincent Harder:
Genieten we nog even van de zon; En zien we wat de Duitsers verstaan onder 18% stijging;
Daarna weer los. Link en rechts beginnen de inspanningen van de 1e uren zijn tol te eisen. Ik fiets lekker. Mooi weer, mooie afstand.
Er wordt nog gesprint voor het bordje Nederland, waar winnaar Rutger zijn camera nog verliest. Maar daarna is het voor velen afzien. We rijden zelfs nog verkeerd en komen uiteinelijk na een km of 180 en net meer dan 30 gemiddeld weer thuis. Met bier en zeker voldaan. Ik kan uiteindelijk het bordje Groningen nog voor de neus van Andrie wegkapen.
In de Hazelaarstraat bespreek ik de rit nog even met wat deelnemers.
Conclusie: een zeer geslaagde tocht die zeker voor herhaling vatbaar is. Dit jaar 11, volgend jaar......?
Mijn naam is Jacob Veenstra en ik werk als Personal Trainer bij Plaza Sportiva in Groningen. Daarnaast studeer ik aan de Universiteit van Rome voor mijn Masterstudie Physical Activity and Health. Na 6 jaar bij het Korps Mariniers mezelf moe te hebben gemaakt vermaak ik me nu met triathlons. Doel is kwalificatie voor de Ironman Hawaii en de top 10 Lange Afstand in Nederland.
